Beuningen, 18 december 2019.
Beste Thea,
Beste kinderen en partners
en beste kleinkinderen.
Beste overige familieleden, buren en kennissen.
Beste leden van RKHVV.
Mij is als voorzitter van de voetbalvereniging RKHVV uit Huissen gevraagd een woordje te doen namens deze vereniging. Ton is vanaf 25 november 2001 lid van onze vereniging en daarvoor ook enige jaren lid geweest.
Wie was Ton binnen RKHVV en wat heeft hij betekend voor ons?
Ik heb ter voorbereiding op deze toespraak met enkele leden van onze club gesproken.
Ton heeft in zijn jeugdjaren gevoetbald. Daarna heeft hij zelfs het eerste elftal gehaald. Hij was rechtsback en je moest dwars door hem heen, aldus de overlevering. Bij veel leden is dit inmiddels verdrongen want lang heeft die prestatie niet geduurd: Ton stopte met voetballen.
Op het Mariaplein werd op zondagmorgen bij Pa en Ma van Dalen met alle broers en zussen het wel en wee van RKHVV doorgenomen. Je waagde het niet om een keer over te slaan: daar werd bepaald hoe goed of hoe slecht de vereniging er voor stond.
Toen in 2011 de vereniging rode cijfers schreef en de revolutie van het team van Fons van der Logt begon, was Ton ook van de partij. Op één van de ledenavonden waar wel 400 mensen aanwezig waren, zat bijna niemand op de eerste rij. Bijna, want wie zat er wel? Juist, Ton! Hij stak zijn vinger op en zei: ik vind dat er wat moet gebeuren! Een van de bestuursleden zei daarop: daar hebben we al veel leden van maar wat ga je concreet doen? Even later was Ton hoofd Gebouwen en Terreinen. Dat is Ton: niet vanaf de zijlijn roepen maar zelf actief worden!
Die functie van G&T heeft hij zo’n 3 jaar gedaan. En elke donderdagavond met Marco Pelkman om tafel om de gang van zaken te bespreken. In die tijd functioneerde hij als klusjesman maar ook als degene die alle statafels samen met zijn zwager Peter heeft gemaakt voor het clubhuis van RKHVV. Met Ton zelf als de man die het vaakst aan zo’n tafel stond. Met een glas witte wijn. Zowel innen als buiten waren die tafels van speciaal hout gemaakt. En weerbestendig. Menig keer kregen we van bezoekende verenigingen de vraag wie die tafels gemaakt hadden. Zij hadden er namelijk ook belangstelling voor.
In die tijd voerde hij vele gesprekken met ambtenaren van de gemeente, was hij de aanjager van de renovatie van de toiletten, de keuken en de bestuurskamer.
Binnen de club die op donderdagavond altijd bij elkaar zat aan de bar, als een soort eregalerij van de oude glorie, werd Ton altijd Van Gaal genoemd. Ton had een kritische houding over de opstelling van heren 1 van RKHVV en had nadrukkelijk vaak een andere keuze gemaakt dan de trainer.
Met zijn droge witte wijn was Ton niet de echte voetbalsupporter: die drinken immers bier, bier en nog eens bier. Zo niet Ton, die dronk witte wijn, witte wijn en nog eens witte wijn. Maar als je wijn drinkt in het tempo dat anderen bier drinken, kom je jezelf een keer tegen. Ton had zich daar tegen gewapend en vroeg regelmatig om een Kletje. Dat is Huissens voor een beetje.
Hij bezocht alle wedstrijden van het eerste uit en thuis. Met zijn combi auto, waaraan iedereen kon zien dat het niet elke week door de wasstraat ging. Jarenlang reed hij in die combi, tot er een rode Volvo kwam. Volgens insiders was de invloed van Thea hier toch groter op Ton dan hij wilde doen geloven.
Beslissingswedstrijd MvR – RKHVV bij terrein DCS in Zevenaar.
Enige jaren terug.
Voor promotie naar de tweede klasse.
Vlak voor tijd nog met 2-1 achter, Ton weg! Scheidsrechter ( van onze buurclub Jonge Kracht ) telde er veel tijd bij, in het voordeel van RKHVV: ze wonnen in de reguliere tijd met 6-2!
Als Ton erop werd gewezen dat hij het schip had verlaten voordat het gezonken was, was zijn reactie: we zijn toch gepromoveerd? Daar ging het om en niet om het feit dat hij vreesde voor een nederlaag en dat zelf niet wilde aanschouwen.
Ton was zuinig: zo was er wel eens een poging tot inbraak in het clubhuis. Er waren dan vaak forse braaksporen. En verzekeringen vergoeden dit niet. Maar omdat er geen geld was kozijnen te vervangen, besloot Ton de schade dan maar zelf te repareren. Zuinigheid met vlijt had zijn spreekwoord kunnen zijn.
Een paar weken geleden is Ton nog voor een laatste keer bij de vereniging met kinderen en kleinkinderen geweest.
Alsof hij voorvoelde dat dit een soort van afscheid van RKHVV moest zijn.
Ton was eigenlijk de Nachtburgemeester van Huissen. Hij kon bij iedere kroeg naar binnen stappen: iedereen herkende hem. Altijd klaar voor een woordje en vooral voor een wit wijntje.
Wie was Ton als persoon?
Ton was een zeer innemende persoonlijkheid, altijd vriendelijk en zeer behulpzaam voor iedereen. Amabele man, niet zo expliciet zoals die andere van Dalentjes, maar meer gericht op pais en vree. Niemand had met hem ruzie, dat kon gewoon niet! Hij was betrokken bij HVV en had plezier in datgene wat hij deed.
Eén van de leden antwoordde op de vraag hoe hij zich wilde herinneren:
"Wij zijn blij dat we Ton gekend mogen hebben, hij zal voor altijd in ons geheugen gegriefd blijven."
Tot slot.
Een vereniging als RKHVV drijft op de inzet van vrijwilligers. Ton is er daar een paar jaar eentje van geweest. En hoe! Altijd denken in oplossingen, altijd goed gemutst en altijd zonder de confrontatie te zoeken. Dat was Ton, zo blijft RKHVV hem gedenken.
We wensen de familie veel sterkte toe bij het verwerken van dit verlies.
Een laatste blauwe groet, Ton!
