geplaatst op 18-06-2020
Column geschreven door Dennis Bijkerk
Dennis Bijkerk schrijft:
Met een brok in mijn keel loop ik naar mijn zoontje. Ik kijk hem diep in zijn blauwe ogen en hij glimlacht naar mij. “Papa, wat is er?” vraagt hij. “Kerel kom even zitten aan de grote tafel, want ik moet je iets vertellen wat niet zo leuk is.”
Eenmaal aan de tafel zeg ik dat het voetballen en de trainingen stoppen in verband met een vervelend virus waar mensen heel ziek van kunnen worden. Hij kijkt mij verwonderd aan en zegt:”Mag ik nog wel buiten voetballen?” “Tuurlijk!” is mijn antwoord. “Voetbal ik toch lekker met jou buiten papa?” “Dat vind ik fijn kerel….” “Maar” zeg ik, “je ziet je voetbalvriendjes een hele tijd nie.” “Wel hoor” zegt hij, “op school…..”
Ik sta paf van zijn flexibiliteit en oplossingsgerichte aanpak! Heeft ie geleerd van zijn moeder denk ik.
Het COVID-19 virus houdt niet alleen de vereniging in haar greep, Nederland en zelfs de wereld. Gelukkig heeft de club haar verantwoordelijkheid genomen, wellicht zullen de klappen nog komen. Maar hoe de dingen nu geregeld zijn, bewonderingswaardig. Kinderen worden nu per team afgeleverd door ouders aan het hek en de voetballertjes (jongens en meisjes) lopen keurig op 1,5 meter afstand van elkaar naar de plek waar ze training gaan krijgen. Iedereen blij om elkaar weer te zien, alsof het nooit anders is geweest. Stewards regelen alles en de ouders zijn begripvol, vriendelijk en weten dat het allemaal voor de veiligheid van hun kind is en van hen zelf.
Het einde van het seizoen nadert. Gaat uit als een nachtkaars, jammer! Geen kampioenen die gehuldigd worden, mensen die van de zomerse zon langs het veld genieten van een prachtig doelpunt, dat stiftje, dat duel in de zestien, die crosspass van die laatste man, die ultieme safe van de keeper in de laatste minuut, de geur van de afsluitende BBQ, geen bloemen van mensen die zich zo hard hebben gemaakt voor ons mooie cluppie RKHVV, geen gejuich, ontwikkeling van de jeugd die stilstaat…..
Hopelijk vinden de geleerden snel een antivirus
Hopelijk kan het nieuwe seizoen starten
Hopelijk kunnen wij elkaar weer op de schouders slaan
Hopelijk kunnen wij samen weer op verantwoorde wijze samen een biertje drinken
Hopelijk kunnen wij en ouders weer snel langs de lijn staan om de acties van onze kinderen, kleinkinderen te bewonderen
Hopelijk blijft iedereen gezond
Hopelijk blijft de club RKHVV, wie zij is.
Kortom:
“HOOP DOET LEVEN……”
De Spiegelbank
geplaatst op 26-04-2020
Column geschreven door Jan Bisseling
De burcht wordt weer bewoond……….
Als je er langs loopt doet het wat mistroostig aan, de Blauwenburcht.
De (ophaal)brug is defect, glad dus “PAS OP!”, waarschuwt de gemeente. Bij de ingang hakkelt “Lauw Wit” iets over “oten” .
Alleen zie je “Mom” met een of ander voertuig over de velden jakkeren. Hij houdt kennelijk van gras en kan er niet buiten.
Het virus eist zijn tol.
Op een paar pubers na dan, die met z’n vijven in een afgelegen dug-out zitten en ruziën met hun hormonen, die geen weet willen hebben van anderhalve meter en een gesloten hek niet kennen. Zolang ze met hun wolvengedrag maar niet gesnapt worden door de “Handhavers van de Gemeente”, want dat kost duiten.
Maar is er dan niets positiefs te bespiegelen voordat de burcht als een ruïne wordt neergezet?
Natuurlijk wel!
De burcht wordt weer bewoond. Een heuse ridder is er neergestreken na een behaaglijke streek met de ganzenveer van onze vorst. Proficiat ridder Piet Bosman van Oranje Nassau. Goed gezien van verenigingsleden, die hem voor gedragen hebben.
Goed gedaan ook om ons “Vlaggenschip”, het eerste herenteam, snel opnieuw te bemannen na dit “onaffe seizoen”. En maar liefst drie eerste vrouwenteams worden volgend seizoen gepresenteerd. De vrij-, zater- en zondagen worden “Lady-days”. Is Linda de Mol het bestuur komen sponsoren…….?
Goed gedaan ook van de jeugdcommissie om zo snel te reageren op de eerste stappen van wat weer samen voetballen heet. Een mooi doordacht protocol, dat gebruikt wordt door de gemeente voor al haar sportclubs.
Goed gedaan ook, die bemoedigende empathische of gewoon gezegd betrokken kaartjes voor onze leden, die op dit virusmoment in de gevarenzone zitten. Bij een van ons staat er een “blauwe smiley” op de kast.
Binnen de burcht wordt hard gewerkt om alles bewoonbaar te houden, zeker nu met een echt ridder als medebewoner. Anderhalve meter afstand kan ruimte geven voor betrokkenheid, hulp en plezier. Het vertrouwde normaal!
Namens de spiegelbank
Jan B (schildknaap)
Geplaatst 28-03-2020
Column geschreven door Nico Ras
Corona-dip, heimwee naar de Blauwenburcht …
Een verhaal van een man met blauw bloed.
Als deze man thuis móét zitten, dan is zijn huis al snel te klein. Dan zegt zijn vrouw: “Misschien moet jij een blokje om.” Ze zegt dat elke dag. Het is bijna april 2020, de zon schijnt fraai, de wind is fris. Voorjaar, maar het voelt om allerlei redenen niet als lente. De man trekt zijn jas aan, de Ajax-pet gaat op. Wat niemand ziet, dat zijn z’n kousen. RKHVV-kousen, nog van vroeger, ze geven hem een blauw gevoel. Als vanzelf loopt hij weer dat rondje om de voetbalvelden. De plek waar hij zo graag mag komen, supporter zijn van zijn kleinkind, de wedstrijden van het eerste. Genieten van het mopperen, het zuchten, het weg kwijnen in partijdigheid, het juichen en misschien nog wel belangrijker: De contacten met soortgenoten. Maar het kan niet meer. Er is nu “social distancy”, de Blauwenburcht is op slot.
De man met de Ajax-pet en de blauwe sokken vertraagt zijn pas, alsof hij alles extra goed wil opnemen. In de fietsenstalling staan nog steeds 2 fietsen, blijkbaar ook in quarantaine. De velden liggen er goed bij, de kale plekken groeien al een beetje dicht. Op het middelste veld ontwaart hij meizoentjes, deze bloemetjes grijpen nu hun kans. De netten hangen doelloos in de goals, in één doel half omhoog. In een soort rouwstand. De doeltjes voor de training staan troosteloos bij elkaar. De man laat zijn blik dwalen en beseft … hij heeft heimwee … heimwee naar dat spelletje en al dat gedoe er om heen. Natuurlijk, er zijn in deze tijd wel belangrijker dingen, maar toch, dat uitje naar het voetbalveld, het betekende toch meer dan hij ooit had gedacht.
De man met de Ajax-pet en blauwe kousen stapt opzij, “Handhaving” moet er langs. Er valt nu niets te handhaven. Geen meisje, geen jongen, geen vrouw, geen man, niemand is door de gaten in de afrastering gekropen om eens lekker tegen een bal te trappen. De openingen zijn met rood-wit lint provisorisch dicht gemaakt. Als een Andreas-kruis voor een onbewaakte spoorwegovergang. Het waarschuwt wel, maar houdt niet tegen blijkbaar. Vandaag dus wel en de ‘handhaver’ groet vriendelijk.
De man met de Ajax-pet en de blauwe kousen vervolgt zijn rondje. Daar zit een gat zonder linten. En ook de struiken wijken. Zou hij het durven, even er door heen, het gras ruiken, aanraken. De verleiding is groot en ‘handhaving’ is net voorbij. Hij doet het niet, hij kijkt alleen. In de verte het scorebord, hoe lang blijft het nog 0-0? Rond het nestkastje in één van de bomen vliegen twee vogeltjes. Hún leven gaat gewoon door. Zijn gedachten dwalen af. Hij droomt zo maar ineens van juni: “Er is weer aan alle kanten activiteit op de velden. Geen competities meer, die zijn geschrapt. In september beginnen we gewoon opnieuw. Maar in juni is het even tijd voor wat wedstrijdjes zonder winnen of verliezen. Misschien ook enkele gezellige toernooien, iedereen geniet dit jaar extra van zo’n hele dag in en rond het veld. Om zo nog even het goede gevoel in de benen te krijgen. En niet alleen in de benen”. Het voetbal-virus wint uiteindelijk toch.
De man drukt zijn Ajax-pet wat steviger op zijn hoofd en trekt zijn RKHVV-kousen omhoog. Een beetje opgewekter vervolgt hij zijn weg naar huis. Hij weet het, het is voorjaar, maar nog lang geen lente. Maar het komt wel. Vast en zeker.
Namens de spiegelbank, Nico Ras.
Geplaatst 22-02-2020
Column geschreven door Dennis Bijkerk
Respect voor de wijze waarop onze vereniging omging met rouw en verdriet.
De eerste zonnestralen en licht komt terug op de terreinen van RKHVV, dat is een goed teken mijn inziens! Waarom? De club heeft de afgelopen tijd een grote klap te verwerken gehad.. Een jonge speler, Paco Geutjes, van het eerste is overleden door een tragisch ongeval en er is een erelid, Piet Lentjes, overleden.
Tijdens de kerstdagen is er tijd voor berusting en gezelligheid en kijken mensen vaak terug naar wat is geweest. Met oud en nieuw kijken wij vooruit en worden wellicht doelen gesteld voor het aankomend jaar .... Maar 2020 begon voor onze prachtige club inktzwart! Het vreselijke nieuws begint bij een ieder in de club door te dringen! Er is een jong mens betrokken geweest bij een ernstig auto ongeluk.
Nadenkend over de afgelopen gebeurtenis komt er maar één woord in mij op: RESPECT! Voor de club, de selectie en het bestuur onder leiding van voorzitter Jan Kuiper. Wat heeft deze man / wat hebben alle direct betrokkenen het goed gedaan omtrent het verlies van twee clubiconen: Zeer goede communicatie naar buiten, mooie toespraken, een en een prachtig zichtbaar gemaakt op de site. Het hielp iedereen op een zeer menselijk, degelijke, mooie manier afscheid te nemen van een een talentvolle speler en een gerespecteerd erelid.
En dan zondag 16 februari 2020: Op een geweldig mooie manier werd afscheid genomen van Paco Geutjes….Alle spelers met nummer 6 op hun shirt het veld op. Minuut stilte die door merg en been ging! Het applaus en het kippenvel was voelbaar, in minuut 6 weer stilte….de prachtige blauwe rookpotten! Indrukwekkend allemaal…..Tragische momenten brengt de mensen altijd dichterbij elkaar, en dat is wat wij nodig hebben in deze tijd: verbondenheid! Waardering en respect voor de selectie van heren 1 en het begeleidingsteam!
Jan Kuiper met zijn bestuur, selectiespelers en staf en andere nauw betrokken mensen: RESPECT! Dank dat jullie zo hebben gehandeld. Jullie maken de club een waardige club, waar waarden en normen hoog in het vaandel staan!
Dank! De Spiegelbank
Geplaatst 16-12-2019
Column geschreven door Cindy Bakker, vertrouwenspersoon senioren
Met respect…
Laat ik allereerst zeggen dat ik voor alle vrijwilligers van RKHVV veel respect heb, maar in bijzonder heb ik veel respect voor:
- De vrijwilliger die elke zaterdagmorgen de jeugdpupillen aanwezig is, in het kader van jeugdscheidsrechter worden. Dit terwijl zijn eigen zoon is gestopt met voetballen, maar zoals hij zelf aangeeft; ‘Als je ergens aan begint, dan maak je het ook af’.
- De vrijwilliger die net te enthousiast en te heftig een pupil heeft aangesproken. Wat volgt is een mooi gesprek met de ouder, de pupil en de vrijwilliger zelf. Het is een prachtig en kwetsbaar gesprek, waar iedereen weer van leert.
- De vrijwilliger die elke woensdagmiddag en zaterdag aanwezig is . En ook nog deelneemt aan een trainerscursus. Het team groeit en de vrijwilliger heeft er veel plezier in.
- De vrijwilliger die de lekkerste friet én broodje bal maakt in het weekend.
- De vrijwillige moeder die elke zaterdag het team begeleid. Ze is er altijd! Een kracht die niet op de voorgrond staat. Maar heel erg nodig.
- De vrijwilligers waarvan de eigen kinderen niet meer bij de jeugd spelen: Zij zijn gebleven en vinden het iedere zaterdag te gezellig om het niet te doen.
- De vrijwilliger die eerst vrijdagavond de spullen klaarzet voor Champions League , om vervolgens zaterdagochtend weer vroeg op te staan om de allerkleinste met hun ouders, opa’s en oma’s welkom te heten. En ’s avonds heeft hij een bijeenkomst (lees borrel) voor het Jeugdkamp 2020.
- De vrijwilliger de iedere week weer de ballen en overige materialen moet verzamelen. We zien ze niet altijd, maar het is wel heel erg nodig.
- De vrijwilligers die een mooi toernooi in de herfstvakantie hebben geregeld. Het was een succes!
- De vrijwilliger die toevallig heel handig is met timmeren. Hebben jullie gezien hoe mooi de materialen nu opgeborgen kunnen worden?
- De vrijwilliger die elke week de scheidsrechters regelt. In deze tijd is het niet eenvoudig om scheidsrechter te zijn en deze te regelen.
- De vrijwilliger die eerst de hele middag het wedstrijdsecretariaat bemand, coördinator is en
later die middag nog een wedstrijd fluit.
- De vrijwilliger die haar hele huis vol heeft met RKHVV-kleding. Je hoeft haar maar een bericht te sturen en ze regelt de kleding.
- De vrijwilliger die met de laptop op de bank de planning regelt. Ook die vrijwilliger zie je niet, maar we willen niet weten hoeveel uren hij maakt.
- De vrijwilliger die altijd achter de bar staat, de voorraad én planning van de bar regelt.
- De vrijwilliger die zomaar een toernooi voor 35+ op de vrijdagavond regelt.
Oja, op vrijdagmorgen fiets ik langs RKHVV en dan zie ik dat het terrein weer ‘spik en span’ wordt gemaakt voor het aankomende weekend. Elke keer wanneer ik bij de club kom, zie ik deze vrijwilligers en vind ik het een prachtig geheel! Daarom hoor ik bij de club, ook ik heb (inmiddels) een blauw hart.
Heel veel RESPECT voor iedereen!
Liefs Cindy Bakker
Geplaatst 10-10-2019
Column geschreven door Jan Bisseling
Komt goed…..
Je kunt er niet aan ontkomen, als je ons sportpark binnen komt. De” rook vrije poster” bij de fietsenstalling laat je het duidelijk merken en mocht je het niet gezien hebben, omdat je blik op het hoofdveld was gericht of de loten van de supportersvereniging, de vlaggenmasten wapperen er vol van.
RKHVV is rookvrij, met bloemen van de gemeente en een goedkeurend bezoekje van de KNVB amateur voorzitter.
Ik geef toe het is even wennen.
Krampachtig zie ik verstokte rokers nog onder het voor hen vertrouwde afdak staan. Alleen hun “rookhouding” lijkt enigszins aangepast. Voorheen brandde hun sigaret nog fier omhoog tussen wijs- en middenvinger, alleen nu smeult de drug in de palm van de hand tussen duim en wijsvinger. Niemand mag het zien…..
Ach, denk ik, geef ze de tijd. Huissen heeft er ook jaren over gedaan om van de tabaksteelt af te komen.
Komt goed……..
De Spiegelbank
Jan Bisseling
Geplaatst 03-10-2019
Column geschreven door Dennis Bijkerk
De Spiegelbank
Zaterdagochtend is de ochtend waarin mijn zoontje van zes altijd vrolijk en blij wakker wordt. Het is Champions League. Welke club zal hij deze keer zijn? Alles is tot in de puntjes georganiseerd. Vol verwachting fietsen wij samen naar het RKHVV terrein en onderweg praten wij over het mooiste spelletje van de wereld, voetbal.
Al fietsend naar de kantine kijk ik naar de prachtige groene velden en zie dat er al wedstrijden gespeeld worden en ruik de koffie al. Echter wordt de positieve energie verstoord door wat ik hoor en zie. Het hek bij de achterste velden is kapot en zie ouders zich er doorheen frummelen, breken takken af om goed bij het veld te kunnen komen. Het ziet er in mijn ogen wat slordig en armoedig uit. Als pleister wordt er een extra hek van van Dalen voor gezet.
Ik kijk naar de dauw op het (kunst)gras en het waterige zonnetje straalt nu al vol energie over de RKHVV velden. Ik zie jongetjes van een jaar of 7, 8 of 9 rennen en proberen net als Messi hun acties te maken of als Frenkie de Jong de juiste pass te geven.Het plezier spat er vanaf! Mooi om te zien. Plots hoor ik een ouder schreeuwend langs de lijn zijn zoontje of het team aansporen: blijf in je positie, dekken, pak ze maar aan, hé scheids dat is toch een vrije bal, kom op man. Verbaasd en lichtelijk geïrriteerd fiets ik verder. Waarom die toon en waarom laten wij als ouders onze pupillen niet gewoon voetballen? En respecteren wij dat er mensen zijn die in hun vrije tijd scheidsrechter willen zijn. Mogen kinderen nog spelen en genieten van de geur van gras en het gevoel van een echte wedstrijd?
Aankomende bij de kantine roept mijn zoontje:”Kijk papa, daar liggen allemaal sigaretten op de grond…. “ Ja, ik zie het kerel”. En bij de ingang van de kantine zie enkele volwassenen zuigen aan een peuk? Hoort mijn zoontje van zes dit te zien, zo op de vroege ochtend? “Papa, als ik groot ben ga ik echt niet roken!”. “Afgesproken kerel, papa rookt gelukkig ook niet”, zeg ik rustig. Gelukkig neemt de club haar verantwoordelijkheid en vol trots zie ik de vlaggen “ROOK VRIJ” wapperen in de mast. Kijk jongen, de club wil ook dat de mensen stoppen met roken. Ik ben nog geen 500 meter van huis en heb het één en ander aan negatieve energie al binnen! De dag is nog pas begonnen, maar positieve gedachtens helpen mij altijd verder.
Eenmaal in de kantine word ik weer blij, er staat zoals altijd vers fruit en ik zie dat volwassenen hun kostbare kroos de vitamines aanprijzen en de jongetjes en meisjes mogen kiezen! Een appel of een banaan. Mooi initiatief van een prachtige club!
Marcel, van de Champions League heeft alles weer tot in de puntjes geregeld; speelschema, tassen met kleding, veldjes uitgezet, begroet de jongens op positieve wijze en zorgt ervoor dat de jongens er zin in hebben. Ouders kijken wat gespannen, zit mijn zoon of dochter wel bij zijn/haar vriendje?
Tijdens het inspelen kijk in naar een wedstrijd op een ander veld en wat schets mijn verbazing??? De scheidsrechter wordt de huid volgescholden: ach man, kijk uit je doppen, thuisfluiter, dat is toch gewoon een overtreding, etc. Niet goed en heeft niets te maken met fairplay. Tevens zie dat de spelers daardoor denken dat zij ook mogen protesteren en beginnen ook verhaal te halen bij de scheidsrechter. Allemaal verspeelde energie en negativiteit rondom het mooiste spelletje van de wereld, mijn inziens.
Ik hoor u denken:”Ja, dit weten wij allemaal? Dus?” En wat is nu de boodschap?
De boodschap van de Spiegelbank is als volgt:
-Waardeer de vrijwilligers van de club! Wat doet u aan vrijwilligerswerk of wat is uw bijdrage?
-Toon respect voor de scheidsrechter en grensrechters, zij staan er voor u zoon of dochter!
-Laat uw kinderen genieten van het voetbal en laat ze kind zijn! Blijf rustig langs de lijn, u kind gaat er beter van spelen.
-Laat u van de positieve kant zien, u bent een voorbeeld voor u zoon of dochter. Zij nemen het gedrag over.
-Welke bijdrage levert u aan de vereniging? Bardienst, leider, trainer, Champions League begeleiding, materialen bestellen, wassen? Fijn, dat is positief!
Wij hopen als Spiegelbank u te motiveren om positief te zijn langs de lijn en voor de vereniging!
Mocht u vragen hebben of wilt u een keer komen praten met de Spiegelbank omdat iets wilt weten omtrent gedrag?
Wees welkom!
